Όταν στη Νέα Σαλαμίνα αποφάσιζαν να προχωρήσουν και σε δεύτερη αλλαγή προπονητή εντός της ίδιας σεζόν, η στόχευση ήταν καθαρή.
Τα παιχνίδια με ΑΕΚ, Ανόρθωση, ΑΕΛ και Άρης θα χρησίμευαν ως μια τύποις «περίοδο προετοιμασίας» για το αληθινά σημαντικό καρέ αγώνων απέναντι σε ΕΝΠ, Καρμιώτισσα, Ομόνοια 29Μ και Ομόνοια Αραδίππου.
Οι εμφανίσεις και οι ισοπαλίες με ΑΕΛ (0-0) και Άρη (2-2) έδωσαν την αίσθηση πως το στοίχημα μπορεί να κερδηθεί, η εξέλιξη των πραγμάτων ωστόσο απέδειξε πως επρόκειτο για… ψευδαίσθηση.
Από τα τέσσερα must-win παιχνίδια οι «ερυθρόλευκοι» κέρδισαν μόνον στο ένα, το οποίο συγκριτικά ήταν και το λιγότερο σημαντικό: αυτό απέναντι στην Καρμιώτισσα (2-1) που -όπως αποδεικνύεται- πολύ δύσκολα θα τερματίσει πίσω από τον σύλλογο της Αμμοχώστου.
Αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη η Νέα Σαλαμίνα ήταν οι νίκες απέναντι στη μία ομάδα που ευρίσκεται πίσω της και στις δύο που ευρίσκονται ακριβώς μπροστά της. Αντί για εννέα βαθμούς συγκέντρωσε μηδέν.
Αποτέλεσμα; «Κλειδωμένο» (έως το τέλος της σεζόν) μειονέκτημα σε ενδεχόμενη ισοβαθμία έναντι της Ομόνοιας Αραδίππου και της Ομόνοιας 29Μ, μειονέκτημα (μέχρι το μεταξύ τους παιχνίδι στα πλέι άουτ) και έναντι της ΕΝΠ.
Το «χαρτί» της τρίτης αλλαγής προπονητή στη σεζόν, ως συνέπεια αυτού του καταστροφικού απολογισμού, μοιάζει περισσότερο με κίνηση πανικού κι απελπισίας παρά στρατηγικής.
