Από τη διετία των πρώτων θέσεων (2020, 2021) και των κυπέλλων (2022, 2023) στη διετία δίχως τίτλους (2024, 2025).
Η Ομόνοια ανανέωσε μεν την παρουσία της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά η αρνητική τάση είναι πλέον εμφανής και αδιαμφισβήτητη.
Επίσης είναι και εύκολα εξηγήσιμη, αν και όχι όπως η πλειονότητα κρίνει και εκτιμά. Η καθοδική πορεία του «τριφυλλιού» δεν προσωποποιείται στον Γιάννη Αναστασίου, η… δαιμονοποίηση του οποίου απειλεί να κρύψει υπαρκτά προβλήματα κάτω από το χαλί και να ναρκοθετήσει και την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Οι «πράσινοι» κατέκτησαν δις το κύπελλο (σώζοντας τις σεζόν τους) έχοντας προχωρήσει σε αλλαγή προπονητή μεσούσης της περιόδου και, κατά τα φαινόμενα, πίστεψαν πως η δουλειά γίνεται και με αυτόν τον τρόπο.
Η περασμένη και η τρέχουσα περίοδος ήλθαν ως υπενθύμιση πως αυτός ο τρόπος δεν είναι ούτε ο πιο ορθόδοξος ούτε ο πλέον αποτελεσματικός. Και χρησιμεύουν επίσης ως επιβεβαίωση πως είναι αφελές να πιστεύεις ότι επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό.
Πέρυσι μετά τους Σωφρόνη Αυγουστή και Τσέτιλ Ρέιχνταλ ο Γιάννης Αναστασίου κλήθηκε ως υπηρεσιακός τεχνικός να βγάλει τη σεζόν -και τα κάστανα από τη φωτιά. Οδήγησε μεν την ομάδα έως τον τελικό, αλλά δεν κατέκτησε το τρόπαιο.
Αυτή τη χρονιά μετά την αποδέσμευση του Βάλντας Νταμπράουσκας ο 52χρονος εκ νέου κλήθηκε να αναλάβει υπηρεσιακά την τεχνική ηγεσία, αλλά μετά από τρεις μήνες πήρε το χρίσμα να βγάλει τη σεζόν. Αυτή τη φορά δεν έφτασε καν στον τελικό.
Οι ευθύνες του δεν είναι ούτε μικρές ούτε ασήμαντες. Αλλά δεν είναι δική του ευθύνη ότι κλήθηκε δις να διεκπεραιώσει έναν άλλον ρόλο από αυτόν, για τον οποίο αποκτήθηκε. Και σίγουρα δεν είναι ο ίδιος που πίεσε για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία.
Δεν αποκλείεται το νυν εις βάρος του κλίμα να του κοστίσει ακόμη και το βασικό του πόστο στο σύλλογο. Αλλά τοιουτοτρόπως απλώς θα έχει φορτωθεί τα κρίματα άλλων που θα τη βγάλουν αβρόχοις ποσί για λανθασμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις σε στρατηγικής σημασίας ζητήματα.
