Από το 2021, όταν στέφθηκε πρωταθλήτρια, η Ομόνοια «σώζει» τις χρονιές της με (την αλλαγή προπονητή και) την κατάκτηση του κυπέλλου.
Το σκηνικό ενδέχεται να επαναληφθεί και εφέτος. Όμως στη δεδομένη χρονική στιγμή, οι «πράσινοι» διατηρούν ορθάνοικτες και τις δύο οδούς προς τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Στο κύπελλο η κλήρωση με την ΑΕΖ τους καθιστά αδιαφιλονίκητο φαβορί για πρόκριση στα ημιτελικά, στο πρωτάθλημα η απόσταση από την τρίτη θέση είναι τρεις βαθμοί.
Ικανοποίηση και αισιοδοξία θα ήταν τα αναμενόμενα κυρίαρχα συναισθήματα ένεκα αυτής της εξέλιξης. Αντ’ αυτού στο «Ηλίας Πούλλος» υπάρχει ένας γενικός προβληματισμός και μια ακόμη πιο γενικευμένη αβεβαιότητα.
Ο Τσέτιλ Ρέιχνταλ συνεχίζει να πειραματίζεται, όπως συνηθίζεται κατά κανόνα μόνο σε περίοδο θερινής προετοιμασίας, η σταθερότητα και η βελτίωση αυτονόητα απουσιάζουν και η παραμονή του μοιάζει να εξαρτάται από το αποτέλεσμα στο αμέσως επόμενο παιχνίδι. Κερδίζει, μένει. Χάνει, φεύγει.
Την ίδια στιγμή έχει τεθεί σε εφαρμογή η αναδόμηση ολόκληρου του ποδοσφαιρικού οικοδομήματος από τον Σταύρο Παπασταύρου. Ο αθλητικός διευθυντής και ένα μέλος του Δ.Σ. έχουν αποτελέσει παρελθόν, σε Ταραπουλούζη και Γρηγόρη είναι πιθανό να ανατεθούν άλλες αρμοδιότητες, αναζητούνται νέα πρόσωπα σε θέσεις-κλειδιά της πυραμίδας.
Αποτέλεσμα: η ομάδα τίθεται στην αφετηρία της β’ φάσης και -αντί για ηρεμία, συγκέντρωση και απόλυτη προσήλωση- επικρατεί μια άκρως συγκεχυμένη κατάσταση. Στην τελική ευθεία μιας σεζόν, στην οποία είναι εντός στόχων σε πρωτάθλημα και κύπελλο, η Ομόνοια (όχι απλώς δίνει την εικόνα, αλλά όντως)… ψάχνεται. Σε όλα τα επίπεδα. Αγγίζει τα όρια της παράνοιας.
