Ο Άρης είδε με ικανοποίηση τον ΑΠΟΕΛ να γνωρίζει την ήττα στο ΓΣΠ από τον Απόλλωνα, με την ομάδα της Λεμεσού να έχει αύριο μπροστά της στο ματς με την Ομόνοια τη μεγάλη ευκαιρία να πατήσει κορυφή και να φτάσει μάλιστα στο +1 από τους γαλαζοκίτρινους.
- ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ α’ ομίλου: Διπλό Ευρώπης ο Απόλλων, ευκαιρία... πρωτιάς για Άρη
- «Αυτός είναι ο Απόλλωνας του Αντόνε»
Αήττητή εδώ και 10 στροφές η «ελαφρά ταξιαρχία» κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος από το χαμένο έδαφος και λογίζεται πλέον -σχεδόν πανταχόθεν- ως ισότιμος διεκδικητής του τίτλου.
Η πρόκληση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε παγίδα (με νάρκη), αν ιδωθεί ως κάτι διαφορετικό από αυτό που όντως είναι: μια (χρυσή) ευκαιρία για ένα σύλλογο που μέχρι προ διετίας κινείτο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Υποχρέωση ή/και εμμονή η πρώτη θέση είναι για τον ανταγωνισμό -όχι για τον λεμεσιανό σύλλογο.
Οι πιθανότητες του Άρη να αδράξει από τα μαλλιά αυτήν την ευκαιρία θα αυξάνονται, εν όσω η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι σκέπτεται διαρκώς και αποκλειστικά ένα πράγμα: την μπάλα της.
Το μόνο που πρέπει να απασχολεί την «ελαφρά ταξιαρχία» της είναι πως θα βελτιώνει και θα επιβάλει το παιχνίδι της. Αυτό είναι το δικό της προνομιακό πεδίο αναμέτρησης με τους λοιπούς μνηστήρες: το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει.
Η τριβή της σε καταστάσεις πρωταθλητισμού, η ζύμωσή της με την πίεση, οι τίτλοι της και ο όγκος του κόσμου της είναι παράμετροι που ευνοούν τον ανταγωνισμό. Μπορούν να κάνουν τη διαφορά στο βαθμό που μέσα στο γήπεδο αναμετρώνται ισάξιες ομάδες.
Στο χέρι και στο συμφέρον του Άρη είναι εντός των τεσσάρων γραμμών να συνεχίσει να βγάζει όλα τα στοιχεία που τον φέρνουν σε θέση ισχύος. Και κάθε φορά που βλέπει το πράγμα να ζορίζει ή να στραβώνει να θυμάται την πλέον ακλόνητη αλήθεια: σε αυτήν την κούρσα οι υπόλοιποι έχουν μόνο να χάσουν -ο ίδιος έχει μόνο να κερδίσει.
