Αρχές Νοεμβρίου η ΑΕΛ ήταν σε πολύ καλό δρόμο για την επίτευξη του μεσοπρόθεσμου στόχου της μετά την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας.
Έχοντας αναρριχηθεί από την τελευταία θέση στην έκτη, στο -2 από την τέταρτη και στο -9 από την κορυφή η ομάδα του Τσέντομιρ Γιανέβσκι συγκέντρωνε πολύ καλές πιθανότητες να καλύψει μέχρι τα Χριστούγεννα το χαμένο έδαφος των πρώτων αγωνιστικών.
Οι ήττες από Πάφο (1-3) και ΑΕΚ (0-1) έβαλαν… βίαιο φρένο στη βαθμολογική αντεπίθεση των «λεόντων», οι οποίοι πλέον υποχώρησαν εκτός εξάδας και είδαν τις αποστάσεις από την πρώτη τετράδα να ανοίγουν -από σημαντικό έως υπερβολικό βαθμό.
Αντίπαλοι και συνθήκες έδειξαν στο λεμεσιανό σύλλογο και στον προπονητή του τα όρια (της βελτίωσής) τους. Ο Σκοπιανός τεχνικός αποδεικνύεται ικανός στη διαχείριση του υλικού που παρέλαβε, αλλά η δημιουργία ενός συνόλου που δεν θα κοντράρει απλώς, αλλά θα μπορεί και να επιβάλλεται του ανταγωνισμού περνά -υποχρεωτικά και αποκλειστικά- μέσα από τη στοχευμένη και ουσιαστική ενίσχυση στο χειμερινό παζάρι.
Το πρόβλημα για την ΑΕΛ δεν είναι μόνο πως ο Ιανουάριος απέχει… πέντε αγωνιστικές. Είναι συνάμα πως μετά τη διακοπή έρχονται διαδοχικά τα ντέρμπι με Ανόρθωση, Απόλλωνα και Άρη. Είναι, τέλος, ότι κόντρα στην «Κυρία» και στον «αιώνιο» αντίπαλο δεν θα έχει την καθοδήγηση του (τιμωρημένου) προπονητή της.
Γι’ αυτούς τους λόγους οι «γαλαζοκίτρινοι» περνούν -θέλοντας και μη- από την επίθεση στην άμυνα. Ο στόχος πλέον δεν είναι η προσέγγιση σε απόσταση βολής των προπορευόμενων, αλλά η αποφυγή προσπεράσματός της κκαι περαιτέρω υποχώρησης στη βαθμολογία.
Με άλλα λόγια, η διατήρηση σε τροχιά εξάδας και διεκδίκησης ευρωπαϊκών εισιτηρίων, προκειμένου με τους νεοφερμένους του Γενάρη να επιχειρηθεί -υπό σαφώς ευνοϊκότερες προϋποθέσεις- η τελική βαθμολογική αντεπίθεση.
