Έχουν περάσει 18 μήνες από τους πανηγυρισμούς των Ομονοιατών για το πρωτάθλημα. Είχε κλείσει μία ονειρική σεζόν, όπου διά πυρός και σιδήρου είχε περάσει σε ομίλους. Η βιτρίνα της ήταν η καλύτερη, το μαγαζί μέσα ακόμη καλύτερο. Η ευκαιρία για αξιοποίηση του μομέντουμ ιδανική. Από μαγαζί γωνία μπορούσε να γίνει κυρίαρχος της αγοράς. Όμως;
Θα πει κάποιος ότι η Ομόνοια ξανάπαιξε δύο φορές σε ομίλους. Και πήρε ένα κύπελλο. Και έπαιξε μεταξύ άλλων δύο ιστορικά παιχνίδια με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Φαινομενικά όλα δείχνουν εντάξει. Υπάρχει διοικητική και οικονομική σταθερότητα, οργανόγραμμα εργασιών, υπήρξε ένας προπονητής με περγαμηνές, υπάρχουν κάποιες σπουδαίες μονάδες στο ρόστερ, αλλά και νεαροί Κύπριοι. Μήπως είναι όμως πλέον μόνο η βιτρίνα;
Γιατί το οργανόγραμμα δείχνει πως έγιναν σοβαρά λάθη (για 2η χρονιά) στον προγραμματισμό. Αριθμητικά και τεχνικά. Ότι η επιλογή Λένον ήταν λάθος και η ομάδα που ετοίμασε έχει σοβαρά θέματα. Στην κάθε γραμμή και άρα συνολικά. Μία ομάδα με εκλάμψεις και αστάθεια. Τώρα γιατί το επιτυχές οργανόγραμμα έπρεπε ντε και καλά να αλλάξει είναι ένα ερώτημα.
Μάλλον θα πρέπει να ανοίξει κάποιος περισσότερο την εικόνα. Οι δύο είσοδοι σε Όμιλο ήρθαν έχοντας ορθάνοιχτο δρόμο (χρειαζόταν μία πρόκριση με Φλόρα ή Σιάμροκ) και με εξασφαλισμένο εισιτήριο από ένα κύπελλο που κατακτήθηκε (με αχ και βαχ) στην χειρότερη χρονιά της ιστορικά στο πρωτάθλημα. Οπότε μάλλον υπερεκτιμήθηκαν οι δυνατότητες της.
Οι συμμετοχές στην Ευρώπη (σημαντικές και αναγκαίες) με τα μεγάλα ματς αποδείχτηκε ότι μάλλον αποπροσανατολίζουν και κρύβουν το αγωνιστικό πρόβλημα σε δύο σεζόν.
Έγιναν γενικώς σε 18 μήνες τεράστια λάθη, κάποια εις διπλούν. Τα οποία η Ομόνοια πληρώνει απόλυτα φυσιολογικά. Πέτυχε γιατί έκανε καλές επιλογές, απέτυχε γιατί έκανε στη συνέχεια κακές. Από έτοιμη για κυριαρχία, μοιάζει έτοιμη για κατάρρευση
