Στις δύο (κολλητές) ήττες στον α’ γύρο (1-4 από ΑΕΚ, 0-1 από Ομόνοια), είχε αντιδράσει με το εντός έδρας 2-0 επί της Πάφου.
Στις τρεις (διαδοχικές) αγωνιστικές άνευ νίκης στον β’ γύρο (0-2 από Άρη, 1-1 με ΑΠΟΕΛ, 1-2 από ΑΕΚ) ο Απόλλωνας αντέδρασε με άλλο ένα εντός έδρας 2-0, αυτό επί της πρωταθλήτριας Ομόνοιας.
Δεν ήταν θεαματικός, δεν ήταν πειστικός, δεν ήταν καθηλωτικός. Μικρό το κακό. Δεν χρειαζόταν να είναι. Έπρεπε να είναι ουσιαστικός και αποτελεσματικός. Και ήταν.
Ήταν και «διαβασμένος». Στη φάση του 1-0 ο Νταμπό εκμεταλλεύεται την παρουσία του αριστεροπόδαρου Κίκο στο δεξί άκρο, «τρυπά» από εκεί την άμυνα της Ομόνοιας και… προκαλεί το αυτογκόλ του Χούμποτσαν.
Στη φάση του 2-0 ο Γιάνγκα πιέζει τον Λέτσιακς, τον υποχρεώνει σε λανθασμένο γύρισμα και συνεχίζει να κυνηγά τη φάση, με αποτέλεσμα να κερδίσει την κόντρα από τον Φαμπιάνο και να σκοράρει.
Η αξία της νίκης δεν φαίνεται από το -1 από την κορυφή. Αναδεικνύεται στον απόλυτο βαθμό, αν αναλογιστεί κάποιος το εναλλακτικό σενάριο. Αν οι «κυανόλευκοι» (ξ)έμεναν με μια νίκη στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές, η αμφισβήτηση για την ικανότητά τους να διαχειριστούν καταστάσεις πίεσης και να κατακτήσουν τον τίτλο θα ήταν διάσπαρτη σε όλο το Κολόσσι.
Αντ' αυτής προέκυψε η πρώτη νίκη επί μέλους των Big6 μετά το 1-0 επί της ΑΕΛ στις 26 Σεπτεμβρίου. Και η πρώτη ανέπαφη εστία στο Τσίρειο μετά το 3-0 επί της Δόξας στις 5 Νοεμβρίου. Χρειάζεται να αναδειχθεί περαιτέρω η σημασία της επικράτησης επί της πρωταθλήτριας;
