Το τέλος μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχημένης χρονιάς έλαβε πρόωρα και ντροπιαστικά. Η ήττα από την Ομόνοια κάποτε θα ερχόταν, όμως, ουδείς ανέμενε ότι αυτή θα έγραφε τον επίλογο της κυριαρχίας του ΑΠΟΕΛ στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Η συντριβή στο ντέρμπι αιωνίων έβαλε ταφόπλακα στα όνειρα των λίγων που πίστεψαν πως αυτή η ομάδα θα διεκδικούσε τον τίτλο και ταυτόχρονα ζωντάνεψε τον εφιάλτη της απόλυτης αποτυχίας.
Ο ΑΠΟΕΛ αναμένεται να δώσει μάχες τουλάχιστον με τρεις αντιπάλους για να τερματίσει στην εξάδα, με βασικότερο τον εαυτό του. Αυτή η ομάδα αρνείται να σταθεροποιήσει την απόδοση της σε υποφερτό βαθμό. Τρεις προπονητές προσπάθησαν να το πετύχουν, αλλά μάταια. Σε σύντομο χρονικό διάστημα παρουσιάζει όλες τις παθογένειες που την ταλαιπωρούν από το ξεκίνημα της χρονιάς.
Αργή, ατάλαντη, προβλέψιμη και άψυχη. Επιθετικά στείρα, αμυντικά κακή και χωρίς συνδετικό κρίκο. Η μεσαία γραμμή είναι απούσα. Ποδοσφαιριστής με ηγετικές ικανότητες δεν υπάρχει. Καλοί και ποιοτικοί οι Ζαχίντ, Αντζίλι και Ενσούε αλλά μέχρι εκεί. Ίσως να υπάρχουν και άλλοι, που να παρασύρονται από τη μετριότητα του συνόλου. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και η μετριότητα υπερτερεί σε όλες τις γραμμές.
Και κάτι τελευταίο. Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου δεν θα έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Κάποτε επούλωνε τις πληγές του καλοκαιριού. Φέτος δεν υπάρχει ούτε αυτή η δυνατότητα. Αγωνιστικά και οικονομικά. Είναι για τούτο το λόγο που υπάρχουν διαρροές για επιστράτευση των «κομμένων» που έτσι και αλλιώς βρίσκονται στο μισθολόγιο. Άντε και μια δυο προσθήκες, έτσι για το ρίσκο.
