Από όπου και αν το δεις, ένας αποκλεισμός που έρχεται στο 95' με πέναλτι είναι οδυνηρός. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις απειληθεί ούτε μία φορά και έχεις χάσει 2-3 ευκαιρίες που δεν χάνονται. Έστω και αν η τελευταία ήρθε στο 52'.
Όμως κάθε αποτυχία έχει ως συνήθως δύο πλευρές. Ο ΑΠΟΕΛ έπαιξε με τη φωτιά στο Λίμπερετς και δεν το έκανε για 1η φορά. Περπάτησε σε τεντωμένο σκοινί στο Κόσοβο, το έκανε απέναντι και στην Ζρίνσκι. Με ομάδες που ξεκάθαρα ήταν σαφώς κατώτερες του σε ποιότητα. Στη Τσεχία ήταν εμφανώς καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα..Όφειλε λοιπόν να αξιοποιήσει την υπεροχή του και να σκοράρει. Όφειλε γενικώς να είναι πιο ουσιαστικός, όπως ήταν ας πούμε στο Καζακστάν. Η ατυχία λοιπόν είναι ο ένας παράγοντας, ο άλλος είναι η ευθύνη του ΑΠΟΕΛ σαν ομάδα στην ολότητα της.
Τώρα θα πρέπει να αντιδράσει, καταπίνοντας την απογοήτευση, ξεπερνώντας την κριτική. Σε αγωνιστικό επίπεδο.
Υπάρχει και η οικονομική ζημιά. Στο Λίμπερετς έκαναν φτερά τουλάχιστον 5.5 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπολογίσουμε και έσοδα από αγώνες των ομίλων. Σε τέτοιες εποχές θα ήταν υπεροπολύτιμα και σαφώς η κατάσταση του ταμείου δεν θα είναι και η καλύτερη. Γενικώς ο αποκλεισμός χρειάζεται μία πολύ ιδιαίτερη (και σίγουρα επιτυχή) διαχείριση σε κάθε επίπεδο.
