Ξέρω ότι η ιστορία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι «χθεσινά νέα».
Δεν είναι πλέον ο προπονητής του Παναθηναϊκού, και η δική μας ροπή είναι να ασχολούμαστε με τα νέα, δηλαδή με τον νέο. Σε μια εποχή όμως που το ποδόσφαιρο, ως κομμάτι της Ελλάδας του 2024, υποφέρει από την κρίση αξιών, η συμπεριφορά του Σέρβου προπονητή έχουμε ανάγκη να παραμείνει ως παράδειγμα.
Μέχρι τώρα ασχολούμασταν με την συμπεριφορά του στις νίκες ή στις καλές πορείες. Τώρα πια έχουμε και το παράδειγμα που δημιούργησε με τη συμπεριφορά του σε δύσκολες στιγμές. Και για να είμαι πιο σαφής, έχουμε το παράδειγμα του στιλ, με το οποίο αποδέχθηκε την «ήττα» της απόλυσής του από τον Παναθηναϊκό. Ένα παράδειγμα που δεν έχει, τουλάχιστον ως στιγμής, μέσα του ίχνος λαϊκισμού ή εγωκεντρισμού και αντιθέτως περιέχει πολύ ήθος.
Σε μια στιγμή που «έκαιγε η μπάλα», δηλαδή πάνω στην είδηση της απόλυσής του, είτε την έμαθε μαζί με όλους εμάς είτε ένα - δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα, ο Γιοβάνοβιτς κατάφερε να ελέγξει τα αρνητικά συναισθήματά του. Έμεινε σιωπηλός και έπειτα πήγε να αποχαιρετίσει τους ποδοσφαιριστές του σαν κύριος.
Το ίδιο στιλ είχε και ο αποχαιρετιστήριος λόγος προς τους ποδοσφαιριστές. Δεν είχε ίχνος εγωκεντρισμού, δηλαδή δεν αξιοποίησε τη στιγμή για να τα βάλει με τον ιδιοκτήτη. Και ζήτησε από τους ποδοσφαιριστές να βοηθήσουν τον διάδοχό του, λέγοντάς τους ότι θα χαρεί πολύ, αν τους δει να κατακτούν τον τίτλο. Λόγια που δεν θα του κόστιζε καθόλου, αν έλειπαν από τον τελευταίο λόγο του. Λόγια που δείχνουν πώς επέλεξε να φύγει. Τιμώντας την ομάδα που εργάστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή. Λίγη ώρα αργότερα ο επόμενος είχε ήδη αρχίσει την κριτική προς το «χθες» του Παναθηναϊκού.
Ψιλά γράμματα, για όσους μετρούν την ποιότητα των ανθρώπων μόνο από τις νίκες και τις ήττες που έκαναν στον αγωνιστικό χώρο. Πολύ χοντρά γράμματα όμως για όσους αγαπούν τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο και το παρακολουθούν για να εκμεταλλεύονται τα ερεθίσματά του και να κερδίζουν κάτι μέσα από αυτή τη διαδικασία της ανάλυσης των συμπεριφορών.
Δεν έχω ίχνος διάθεσης να αγιοποιήσω τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ούτε είμαι κάποιος που τα βρήκε όλα τέλεια στην δημόσια συμπεριφορά του. Ποιος όμως είναι τέλειος; Σε όλα, ή τουλάχιστον στη συντριπτική τους πλειοψηφία όσα έκανε ο Γιοβάνοβιτς στις 922 ημέρες του στον Παναθηναϊκό ήταν γεμάτα από τις βασικές αξίες της ηθικής και του πολιτισμού που θα έπρεπε να έχει μέσα του το ποδόσφαιρο.
Εκτός των άλλων, αυτή η συμπεριφορά που έχει στο τέλος του στον Παναθηναϊκό είναι και ένα highlight της αγωνιστικής συμπεριφοράς που είχε ο Παναθηναϊκός του στο τερέν. Αυτό το 56,25%, που είναι το ποσοστό νικών του, ο Γιοβάνοβιτς το έχτισε, επειδή έμαθε στην ομάδα του πώς αυτή να καταφέρνει να κοντρολάρει τα συναισθήματά της υπό πίεση κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα σταθεί στο μέλλον ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς απέναντι σε αυτό το «διαζύγιο», δηλαδή δεν μπορώ να μαντέψω το τι θα πει και πώς θα «εξηγήσει» αυτό που συνέβη, αλλά ως κάποιος που έχει βαδίσει στον ίδιο δρόμο σε αρκετές στιγμές της επαγγελματικής πορείας, εκτιμώ ότι ο Γιοβάνοβιτς θα παραμείνει «Κύριος». Με το ίδιο ήθος. Με αυτή την ηθική ιδιοσυγκρασία που τον ξεχώρισε στα μάτια μας και τον κατέταξε στην λίστα των πιο σημαντικών προπονητών, κι ας μην κατέκτησε τον τίτλο.
