Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Δεν πρόκειται να σας εξαπατήσω, αυτή την απόφαση την πήρα πριν μήνες, ακούγοντας την καρδιά μου και αφήνοντας το κεφάλι μου να λογικεύεται, αλλά δεν είναι εύκολο να γράψω αυτά τα λόγια, αν και ξέρω ότι ήρθε η ώρα…
Όταν έκανα το ντεμπούτο μου για τη Sevilla FC το 2005, δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή και για να είμαι ειλικρινής ότι θα ερχόταν με τον τρόπο που μπορώ να κάνω σήμερα σχεδόν 20 χρόνια μετά, όταν από μικρός ονειρευόμουν μέρα με τη μέρα και έσβηνα τα κεράκια κάθε γενέθλια με την ίδια επιθυμία ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω, τόσα πράγματα και τόσο όμορφα, γι’ αυτό δεν είναι εύκολο να αποχαιρετήσεις το όνειρο της ζωής σου, να καταλάβεις και να το αναγνωρίσεις όλα τελειώνουν και ότι αυτό το στάδιο πρέπει να τελειώσει και θέλω να είναι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεν ξέρω πώς θα είναι η ζωή χωρίς αυτό το γαργαλητό συναίσθημα όταν μπαίνεις σε ένα γήπεδο με χιλιάδες κόσμο, άλλοι ζητωκραυγάζουν, άλλοι θέλουν να σε σκοτώσουν (ακόμα δεν ξέρω ποιο μου άρεσε περισσότερο), το περπάτημα στο λεωφορείο για το γήπεδο, η μουσική στα αποδυτήρια, αυτό το συναίσθημα όταν σώζεις ένα γκολ ή ακόμα καλύτερο όταν το έβαλες, επίσης αυτό το συναίσθημα όταν απέτυχες και αυτός ο θυμός διέτρεχε το σώμα σου που τώρα ήταν η ώρα να δείξεις ποιος είσαι, αυτές οι αγκαλιές στους συμπαίκτες, το τελευταίο σφύριγμα του παιχνιδιού, λυπημένος όταν έχασες και χαρούμενος όταν κέρδισες, ζωή χωρίς αυτή τη μυρωδιά γρασίδι, χωρίς αυτό το προσωπάκι των παιδιών που έμοιαζαν να βλέπουν κάτι θεϊκό όταν σε κοιτούσαν… ε, σε όλα αυτά τα παιδιά ήμουν κι εγώ εκεί, ονειρεύτηκα, έκανα προσπάθεια, θυσίασα τον εαυτό μου και εκπλήρωσα το όνειρο της ζωής μου της οποίας σήμερα αποχαιρετώ!
Όταν ήμουν μικρός μου έλεγαν «παιδί, άσε κάτω την μπάλα, δεν μπορείς να το φας αυτό», ευλογημένη μπάλα και ευλογημένο ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ για τόσα πολλά, ευχαριστώ που με έκανες τόσο χαρούμενo!!! θα μου λείψεις».
