Τέσσερα παιχνίδια προετοιμασίας, ουδεμία νίκη. Δύο ισοπαλίες και ισάριθμες ήττες δείχνουν ότι η νέα ΑΕΛ έχει ακόμη δρόμο. Το στοίχημα είναι να τον καλύψει έγκαιρα.
Πριν… γκρινιάξει κάποιος για τις ήττες από ΑΕΖ και Νέα Σαλαμίνα (αμφότερες με 3-1) ή τις ισοπαλίες με Οθέλλο και Χάποελ Νιρ Ραμάτ (αμφότερες με 1-1), οφείλει να συνυπολογίσει ότι η ομάδα του Χρίστου Χαραλάμπους δεν υπερτερούσε σε βαθμό ετοιμότητας και στελέχωσης έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου.
Οι αναπροσαρμογές και ανανεώσεις συμβολαίων είναι μέχρι στιγμής υπερδιπλάσιες από τις νέες προσθήκες, εκ των οποίων οι μισές (Τσούκα και Μαρς) έγιναν τις τελευταίες ημέρες. Δεδομένων δε και των… χαμηλών πτήσεων της ομάδας την περασμένη περίοδο, είναι δεδομένο ότι ο πήχης της εν όψει της νέας σεζόν θα εξαρτηθεί σχεδόν απόλυτα από τους νεοφερμένους.
Αν θεωρήσουμε πως οι Μορέιρα, Μόρσεϊ, Τσούκα και Μαρς παίρνουν τις θέσεις των Χάσα, Μιραλάς, Παντελή και Ζντραβκόβσκι αντιστοίχως, αν υποτεθεί πως οι ανακάμπτοντες από τραυματισμούς Φιλίποβιτς και Μπάστο λογίζονται ως διάδοχοι των Τεϊσέιρα και Μπιλοβάρ, τότε στη σούμα λείπουν οι αντικαταστάτες των Ρόμο και Μιλιντσεάνου.
Στο ρόστερ τη δεδομένη στιγμή υπάρχει μόνον ένας επιθετικός περιοχής (Μπεραχίνο), ο οποίος την περασμένη περίοδο σημείωσε ένα γκολ. Τόσο αυτή η παράμετρος όσο και τα αποτελέσματα στα φιλικά δείχνουν το ίδιο πράγμα: η ΑΕΛ δεν χρειάζεται απλά να προσθέσει έναν ή δύο επιθετικούς. Χρειάζεται σκόρερ. Και αυτοί, κατά κανόνα, είναι και δυσεύρετοι και ακριβοί.
