Την ανησυχία και τον προβληματισμό το βράδυ του Σαββάτου διαδέχτηκαν η ανακούφιση και το χαμόγελο το βράδυ της Δευτέρας.
Παρά το 1-1 με την Ομόνοια ο ΑΠΟΕΛ όχι απλώς κράτησε τις αποστάσεις από Πάφο και Άρη (που αναδείχθηκαν ισόπαλοι την Κυριακή), όχι απλώς δεν απέκτησε συγκάτοικο στην κορυφή, τουναντίον αύξησε κατά ένα βαθμό την απόστασή του από την ΑΕΚ, έναντι της οποίας πλεονεκτεί (για την ώρα) σε ενδεχόμενη ισοβαθμία.
Το ποδόσφαιρο δίδαξε εκ νέου ότι στα πλέι οφ ενός ανταγωνιστικού πρωταθλήματος δεν είναι σώφρον να προεξοφλείται οποιοδήποτε αποτέλεσμα και οποιοσδήποτε βαθμός προτού κατοχυρωθούν στο γήπεδο.
Και παρά την ευνοϊκή για τον ίδιο εξέλιξη της πρώτης αγωνιστικής στη β’ φάση, ο ΑΠΟΕΛ οφείλει να μην εφησυχάσει ούτε να επαναπαυτεί. Διότι η εικόνα του στο γήπεδο εδώ και ένα μήνα δεν του το επιτρέπει.
Μετά τη νίκη επί της Ομόνοιας στον πρώτο προημιτελικό του κυπέλλου οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν έχουν «κολλήσει» νίκες, κινούνται στο μοτίβο «μία με μία». Κάθε επιτυχία τους ακολουθείται από ένα στραβοπάτημα -κι αυτό συμβαίνει πλέον εδώ και έξι παιχνίδια (3-2-1).
Ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς αρνείται δημόσια να δεχθεί ως άλλοθι ή δικαιολογία τις απουσίες, όμως η (επίσης δημόσια) διαρκής αναφορά του σε αυτές μάλλον το αντίθετο φανερώνει. Η επιστροφή του Βιγιαφάνιες δεν καλύπτει (για την ώρα τουλάχιστον) το κενό του Μπεν, διότι στο μεσοδιάστημα ο ΑΠΟΕΛ εξαρτήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις στημένες μπάλες του δεύτερου.
Οι εναπομένουσες εννέα αγωνιστικές είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα και η κατάκτηση του τίτλου ένας πολύ μεγάλος στόχος, προκειμένου όλες οι ελπίδες των «γαλαζοκιτρίνων» να εξαρτηθούν από την παρουσία ή τη φόρμα ενός (οποιουδήποτε) παίκτη.
Με τα διαθέσιμα υλικά ο Μιλόγεβιτς οφείλει να βρει κι άλλες λύσεις στο δημιουργικό κομμάτι, να επαναφέρει την ισορροπία στην παραγωγή φάσεων (και τερμάτων) μέσα από τη ροή του παιχνιδιού και μέσα από στημένες μπάλες.
Σε διαφορετική περίπτωση ο ΑΠΟΕΛ θα γίνεται ολοένα και πιο προβλέψιμος και (νομοτελειακά) πιο ευάλωτος.
