Στις αίθουσες του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης διαδραματίζονται σκηνές που κάλλιστα μπορούν να χαρακτηριστούν με αρχαία τραγωδία. Ένας πατέρας, μια μητέρα, μια οικογένεια αντικρύζουν κάθε μέρα κάθε λεπτό, 12 κατηγορούμενος για την δολοφονία του γιού τους, του Άλκη.
Χθες αυτοί οι 12 που εκείνο το μοιραίο βράδυ, το βράδυ που άνανδρα δολοφονήθηκε ο Άλκης, δήλωσαν ότι δεν τον χτύπησαν, δεν έπραξαν για ότι κατηγορούνται. 12 κατηγορούμενοι που εκείνο το βράδυ με λοστούς, με μαχαίρια, με δρεπάνια ένιωθαν άνδρες περισσότερο από τους άνδρες, ένιωθαν μάγκες, ένιωθαν κυρίαρχοι, ένιωθαν στα μυαλά τους να κυριαρχεί το οπαδικό μίσος. Σήμερα δηλώνουν ότι δεν έπραξαν τίποτα.
Χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ίχνος αντρισμού, όπως έδειξαν εκείνο το βράδυ, γιατί 12 άτομα να κάνουν ντου σε μια παρέα τριών ατόμων δεν είναι μαγκιά, δεν είναι αντρισμός, είναι κούφια μυαλά, αρρωστημένα, φορτωμένα ουσίες και παράνοια. Σήμερα δεν έχουν ούτε καν την τόλμη, το αντριλίκι, την μαγκιά όπως την είχαν εκείνο το βράδυ να το παραδεχτούν.
Αυτά γεννιούνται μέσο της οπαδικής βίας, αυτά γεννιούνται όταν αυτός που φοράει κίτρινα, μαυρόασπρα ή ότι άλλο χρώμα είναι εχθρός, αυτοί που μέχρι πρόσφατα ίσως να αποτελούσαν πρότυπα στην κερκίδα τις ομάδας τους για το οπαδιλίκή τους και την μαγκιά τους σήμερα δεν είχαν την τόλμη να σηκώσουν το κεφάλι στην αίθουσα του Δικαστηρίου όταν η μάνα του Άλκη απευθυνόμενη σε αυτούς είπε: «Είμαι η μάνα του Άλκη, κοιτάξτε με».
Υ.Γ. Ο γραφών μεγάλωσε στα γήπεδα, γνώρισε τι σημαίνει κερκίδα, ξεχώρισε όμως την λέξη φίλαθλος από την λέξη οπαδός, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του σε γήπεδο.
