Τι είναι πατρίδα; Είναι το μέρος που γεννήθηκες; Το μέρος που μεγάλωσες; Το μέρος που σε υιοθέτησε; Το μέρος, όπου νιώθεις να αγαπιέσαι; Είναι το σπίτι σου; Η δουλειά σου; Το περιβάλλον σου; Οι φίλοι σου; Οι πρόγονοί σου;
Η πατρίδα είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Στην πραγματικότητα, πατρίδα είναι μόνο η καρδιά. Κι αυτή αποφασίζει, που θα «δοθεί» το σώμα.
Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο 130 ποδοσφαιριστές εκπροσωπούν μία άλλη χώρα από αυτήν, στην οποία γεννήθηκαν, ένα ρεκόρ που δείχνει την τάση της παγκόσμιας κοινωνικής κινητικότητας. Ο κόσμος εξελίσσεται, ταξιδεύει, κινείται, μετακινείται, ψάχνεται, αναζητά, προσαρμόζεται.
Στο Μαρόκο λένε συχνά πως «δεν υπάρχει μέρα χωρίς να βγαίνει ο ήλιος και σπίτι χωρίς ξενιτεμένο». Τα τελευταία δημογραφικά στοιχεία λένε πως πάνω από 4,2 Μαροκινοί, περισσότεροι από το 10% του πληθυσμού της χώρας, βρίσκονται διασκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της γης, ψάχνοντας για ένα καλύτερο αύριο.
Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Το 61% των μεταναστών ηλικίας 18 έως 35 που ζουν στην Ευρώπη ταξιδεύουν κάθε χρόνο στο Μαρόκο. Δεν ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, διατηρούν ζωντανή την εστία, την φλόγα για την πατρίδα, ο συνεκτικός δεσμός παραμένει ισχυρός, πανίσχυρος.
Όσο κι αν ψάξει κανείς τις αποστολές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεν θα βρει καμία άλλη, όπου τα παιδιά της διασποράς να αποτελούν την πλειοψηφία.
Μόνο οι 12 από τους 26 παίκτες που πήρε μαζί του ο Ουαλίντ Ρεγκραγκουί γεννήθηκαν εντός των συνόρων της χώρας το ρόστερ έχει τέσσερις «Ολλανδούς» (Ζίγες, Μαζραουί, Άμραμπατ, Αμπουκχάλ), άλλους τόσους «Βέλγους» (Αμαλά, Σερ, Ελ-Κανούς, Ζαρουρί), δύο «Γάλλους» (Μπουφάλ, Σαΐς), δύο Ισπανούς (Χακίμι, Μουχαμεντί), έναν «Ιταλό» (Σεντίρα) και έναν «Καναδό» (Μπουνού).
Το 1998, το αντίστοιχο νούμερο των παιδιών της ξενιτιάς στην αποστολή του Μαρόκου για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας ήταν μόλις δύο.
Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν μεγάλωσαν στα πούπουλα, αλλά στην κακουχία και τη φτώχεια. Σκληραγωγήθηκαν από τα γκέτο στις ευρωπαϊκές πόλεις που μεγάλωσαν, μεγάλωσαν πολύ νωρίτερα από την ηλικία τους.
Αυτή η ομάδα είναι γεμάτη «χαρακτήρες». Ιστορίες.
Ο Ρομέν Σαΐς δεν πήγε ποτέ σε κάποια ποδοσφαιρική ακαδημία, έγινε επαγγελματίας στα 22 του, μέχρι τότε έπλενε πιάτα στην λάντζα του εστιατορίου των δικών του για να συμπληρώνει το χαρτζιλίκι του.
Ο Χακίμ Ζίγες είχε παραβατική συμπεριφορά, ήταν ένας τοξικοεξαρτημένος έφηβος, ένα χαμίνι του δρόμου, ένα «βαποράκι» που επιβίωσε μόνο και μόνο χάρη στο θεόσταλτο ταλέντο του.
Ο πρώτος σκόρερ της ιταλικής Serie B, ο 24χρονος Ουαλίντ Σεντίρα γράφτηκε για πρώτη φορά σε ποδοσφαιρική ομάδα στα 17 του, δεν έχει παίξει ποτέ σε μεγάλη κατηγορία.
Ο Ασράφ Χακίμι μπορεί να ανδρώθηκε στις λαμπερές ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης, όμως μεγάλωσε σε ένα σπιτικό στο Χετάφε, όπου ο πατέρας του Χασάν ήταν πλανόδιος πωλητής και η μητέρα του Φατίμα καθαρίστρια.
Οι περισσότεροι έχουν να σου διηγηθούν μία τέτοια ιστορία. Μία ιστορία που ξεκινά από πολύ χαμηλά, χωρίς υλικά εφόδια. Μία ιστορία που ξεκινά με αφετηρία από πολύ χαμηλά, συχνά κάτω από το μηδέν.
Μία ιστορία όμως, η οποία έχει δύο σταθερές. Την πίστη πως θα τα καταφέρουν και την αγάπη για την γη των προγόνων τους.
Οι περισσότεροι είχαν προτάσεις από αλλού. Τον Σοφιάν Άμραμπατ τον παρακαλούσαν ο Ντικ Άντβοκαατ και ο Ρουντ Γκούλιτ για να επιλέξει την Ολλανδία. Τον Ζίγες τον πολιόρκησαν ακόμα πιο έντονα. Ο Αμπντέ σχεδόν «απήχθη» την ώρα που ήταν έτοιμος να κληθεί στην φούρια ρόχα. Οι τρεις από τους τέσσερις Βέλγοι έχουν παίξει στις μικρές εθνικές του, πριν… αλλαξοπιστήσουν.
Η ποδοσφαιρική τους διαδρομή έχει διττή ερμηνεία. Το ποδοσφαιρικό DNA των Μαροκινών πιτσιρικάδων του εξωτερικού πλάθεται, καλουπώνεται, εξελίσσεται σε χώρες που μπορούν να τους παράσχουν την καλύτερη υποδομή κι αυτό έχει φτιάξει την πιο ποιοτική γενιά όλων των εποχών.
Από την άλλη, το ένστικτο του πατριωτισμού παραμένει αναλλοίωτο. Αν και έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν τον εύκολο δρόμο, που μπορεί να τους προσφέρει μία πιο εύκολη διαδρομή καριέρας, περισσότερες ευκαιρίες για τρόπαια, δόξα, χρήμα, εκείνοι επιλέγουν… Μαρόκο. Επειδή, έτσι νιώθουν. Έτσι αισθάνονται.
Αυτή η αταίριαστη φαινομενικά παρέα, που μεγάλωσε με τόσο διαφορετικά βιώματα, είναι συμπαγής σαν μία γροθιά μες το γήπεδο. Μετά από 390 αγωνιστικά λεπτά (χωρίς τις άπειρες καθυστερήσεις) κανένας αντίπαλος (Βέλγιο, Κροατία, Ισπανία, Καναδάς) δεν έχει καταφέρει να της βάλει γκολ, το μοναδικό τέρμα που μπήκε στην εστία της ήταν ένα αυτογκόλ του Αγέρντ, τίποτα άλλο.
Μία παρέα γεμάτη πατριώτες της διασποράς μετράει τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι το απόγευμα του Σάββατο, όπου θα την περιμένει κάποιος που νιώθει… ότι δεν τον θέλουν σε καμία πατρίδα.
Το 70% των Πορτογάλων που πήρε μέρος σε σχετικό γκάλοπ απάντησε ότι δεν ήθελε να δει τον Κριστιάνο Ρονάλντο στη βασική ενδεκάδα του αγώνα με την Ελβετία. Ενός CR7 που αισθάνεται ότι κανείς ευρωπαίος εργοδότης δεν θέλει να τον έχει στην δούλεψη του
Η πλήρης αποκαθήλωση ενός ποδοσφαιρικού Θεού από μία χώρα που τον λατρεύει παράφορα. Η λαϊκή ετυμηγορία εισακούσθη από τον Φερνάντο Σάντος και η Πορτογαλία ήταν αίφνης ευέλικτη, ζωηρή, ευκίνητη.
Τον μοναδικό τίτλο της, το Euro 2016, οι Ίβηρες τον πήραν, με τον Κριστιάνο ανήμπορο στον πάγκο λόγω τραυματισμού.
Just saying…
