Αν κάποιος επεδίωκε να αναπαραστήσει και να απεικονίσει ανάγλυφα την εικόνα της Ομόνοιας μέχρι το δεδομένο χρονικό σημείο της σεζόν, οι δύο αναμετρήσεις στο ΓΣΠ ακριβώς πριν και ακριβώς μετά τη διακοπή του Νοεμβρίου θα έφταναν και θα περίσσευαν.
Η μέρα της ντροπής στο Μουντιάλ…
Το 4-0 επί του Ολυμπιακού και το 0-4 από τον ΑΠΟΕΛ κατέδειξαν και επιβεβαίωσαν ότι το «τριφύλλι» της περιόδου 2022/23 είναι μια ομάδα των άκρων. Μια ομάδα χωρίς στιβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια. Μια ομάδα δίχως ταυτότητα και προσωπικότητα. Μια ομάδα χωρίς (την απαιτούμενη) ποιότητα.
Οι αριθμοί είναι πιο συντριπτικοί κι από την κυριακάτικη συντριβή στο ντέρμπι με τους «γαλαζοκίτρινους». Δεκατρείς ήττες σε 21 παιχνίδια (εντός κι εκτός συνόρων), οι εννέα δίχως γκολ από πλευράς «πρασίνων», έξι ήττες σε 12 αγωνιστικές, στο -3 πλέον από το αντίστοιχο σημείο της περασμένης σεζόν, η οποία σε επίπεδο πρωταθλήματος ήταν πλήρως αποτυχημένη.
Η κυπελλούχος υποχώρησε στην έβδομη θέση και επί του παρόντος όλα συνηγορούν πως θα (χρειαστεί και πρέπει να) παλέψει για να αποφύγει τη συμμετοχή της στα πλέι άουτ, για δεύτερη χρονιά στη σειρά.
Η ομάδα πελαγοδρομεί, η (νέα) τεχνική ηγεσία πειραματίζεται, προβληματίζει και προβληματίζεται, οι ιθύνοντες και οι διοικούντες στο ποδοσφαιρικό τμήμα δείχνουν αμήχανοι μπροστά στην κρίση και στη διαχείρισή της.
Αφού ο στραβός δεν ειν’ γιαλός, η Ομόνοια δεδομένα αρμενίζει στραβά. Αν στο «Ηλίας Πούλλος» εκτιμούν πως δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για τον καταλογισμό ευθυνών, ας συμφωνήσουν τουλάχιστον ποιος και πώς θ’ αναλάβει -εδώ και τώρα- την ευθύνη για να βγάλει την ομάδα από το αδιέξοδο.
