Μια ομάδα, που στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές είχε συλλέξει (μετά κόπων και βασάνων) έναν βαθμό και είχε αναδείξει έναν σκόρερ, συγκέντρωσε τέσσερις απέναντι σε ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια. Ο Τσέντομιρ Γιανέβσκι απομυζεί μέχρι στιγμής το μέγιστο από την ΑΕΛ.
Στο ΓΣΠ, στο ντεμπούτο του, ο Σκοπιανός ήξερε ότι το «ταβάνι» ήταν η ισοπαλία. Προετοίμασε και έστησε την ομάδα του ανάλογα, έπαιξε γι’ αυτήν και, εν τέλει, την πήρε -πιο εύκολα και δίκαια απ’ ό,τι αρκετοί προέβλεπαν.
Στο Τσίρειο, στην εντός έδρας πρεμιέρα του, ο 61χρονος γνώριζε -ιδίως μετά τη νίκη του Ολυμπιακού επί του Ακρίτα- πως η πρώτη νίκη στη σεζόν ήταν μονόδρομος, προκειμένου η ΑΕΛ να μη βυθιστεί στον πυθμένα της βαθμολογίας.
Και, όντως, ο λεμεσιανός σύλλογος εμφάνισε το βράδυ της Δευτέρας και επιθετικό πλάνο. Ευδιάκριτο και ξεκάθαρο ως προς τη στόχευσή του. Λειτούργησε στην εντέλεια; Όχι, αν μετρήσει κάποιος τα (αβίαστα) λάθη στην ανάπτυξη και τις σπαταλημένες προϋποθέσεις και ευκαιρίες. Είχε συνέπειες; Ναι, αν συνυπολογιστούν οι κενοί χώροι που αφέθηκαν στην άμυνα κατά τη μετάβαση.
Ήταν όμως ένα ρίσκο απαραίτητο και λελογισμένο. Ένα ρίσκο που εν τέλει δικαίωσε τον Γιανέβσκι και έφερε την (πρώτη) νίκη με τις ευεργετικές παράπλευρες ωφέλειες. Η πιο σημαντική εξ αυτών;
Η εμπέδωση εντός κι εκτός ομάδας πως η ΑΕΛ έχει πλέον προπονητή. Κανονικό. Και αυτή είναι μια διαπίστωση που βγάζει… μάτια. Ό,τι θετικό καταγράφηκε στο ΓΣΠ, εμφανίστηκε βελτιωμένο στο Τσίρειο. Ο Γιανέβσκι μέσα σε ελάχιστο χρόνο αξιολόγησε το ρόστερ, καταστάλαξε σε κορμό και σύστημα, άλλαξε την ψυχολογία στα αποδυτήρια.
Οι βάσεις, που δεν μπήκαν στη θερινή προετοιμασία, τέθηκαν εν μέσω φθινοπώρου και αγωνιστικών υποχρεώσεων. Σειρά έχουν η ομοιογένεια, οι αυτοματισμοί, η εμπέδωση της φιλοσοφίας του προπονητή. Μέχρι να εμπεδωθούν η ομάδα δεν θα τη βγάζει πάντοτε καθαρή. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση, προκειμένου να εξελιχθεί σε κάτι αντάξιο των προσδοκιών και των στόχων της έχει αρχίσει.
