Δεν είναι πρωταπριλιά: ο Κάρλος Σάινθ έσπασε το αδιανόητο σερί του Μαξ Φερστάπεν, κατακτώντας τη νίκη στην Σιγκαπούρη. Δεύτερος ο Νόρις, συμπλήρωσε το βάθρο ο Χάμιλτον, μόλις 5ος ο παγκόσμιος πρωταθλητής!
Το λένε καθ' υπερβολή, αλλά αν το δει κανείς ψυχρά (ή και με το συναίσθημα, κανένα πρόβλημα...), θα δουν πως μάλλον ισχύει: η Φόρμουλα 1 έχει περισσότερη ανάγκη την Φεράρι απ' ό,τι η Φεράρι την Φόρμουλα 1.
Τραβηγμένο περισσότερο κι από το πρόσωπο της Ντονατέλα Βερσάτσε, είπατε; Δε νομίζουμε- και όποιος είδε τον σημερινό εκπληκτικό αγώνα της Σιγκαπούρης, το κατάλαβε με τον πλέον εμφατικό τρόπο...
Ας πάρουμε, υποτυπωδώς, τα πράγματα από την αρχή: 16/16 διαδοχικές νίκες από πέρυσι και 14/14 φέτος. Αυτό ήταν το «παράλογο» σερί που έτρεχε η Ρεντ Μπουλ, που είχε αναγκάσει τον ανταγωνισμό να κλαίει περισσότερο κι από τη Ρούλα Βροχοπούλου, όταν τη χώρισε ο Φραν (οι boomers ξέρετε, οι νεότεροι γκουγκλάρετε).
Άπαντες πίστευαν πως οι πιθανότητες να ηττηθούν οι Ταύροι ήταν περίπου όσες και να τιμηθεί μετά θάνατον ο Μπενίτο Μουσολίνι για το ανθρωπιστικό του έργο. Όμως...
Όμως μετά ήρθε η Σιγκαπούρη και κατέστη σαφές πως τόσο ο Μαξ όσο και ο (ευρισκόμενος σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα) Πέρεζ όχι απλά δεν έχουν ελπίδες να κερδίσουν, αλλά θα προκαλούσε τρομερή εντύπωση ακόμα κι αν ανέβαιναν στο βάθρο.
Στον αντίποδα η Φεράρι, σταθερά καλή στα σιρκουί πίστας, φάνηκε από τις ελεύθερες δοκιμές πως είναι η team to beat, που λένε και όσοι έχουν μεγαλώσει στο Λονδίνο (ζώνη 3, όχι κέντρο). Μόνο που, εν τέλει, δεν την... beat, κανείς. Δεν είχαν μπιτ για μπιτ ελπίδες!
Ο poleman Κάρλος Σάινθ παρέδωσε ένα οδηγικό masterclass, δε «μάσησε» ούτε από την αδιανόητη απόφαση των αγωνοδικών ν' αφήσουν τον Σάρτζεντ να κυκλοφορεί σχεδόν έναν γύρο με διαλυμένη αεροτομή (αντί να του πουν άμεσα να σταματήσει), γεμίζοντας ανθρακονήματα την πίστα και φέρνοντας το Αυτοκίνητο Ασφαλείας που μηδένισε τις διαφορές, διατήρησε μέχρι τέλους τα ελαστικά του με ένα μόνο πιτ και στο τέλος πήρε μια πανάξια νίκη, την 2η του στην Φ1 μετά την περσινή στο Σίλβερστοουν.
Ποια λέξη μας έρχεται στο νου βλέποντας τον σημερινό Σάινθ; Αυτή που λέμε και σε κάποιον που γίνεται κουμπάρος: πανάξιος!
Πίσω από τον πιλότο της Φεράρι τερμάτισε ο εκπληκτικός, γι' ακόμα μία φορά, Λάντο Νόρις. Η οδηγάρα της ΜακΛάρεν άντεξε στο τέλος στην διπλή πίεση της μανιασμένης Μερσέντες με Ράσελ (που στο τέλος έκανε λάθος και κατέληξε στον τοίχο, χάνοντας ένα σίγουρο βάθρο) και Χάμιλτον που τον καταδιώκουν σαν μανιασμένοι και πήρε τη δεύτερη θέση, συνεχίζοντας το μυθικό δεύτερο μισό της χρονιάς.
Το βάθρο συμπλήρωσε, εν τέλει, ο Λιούις Χάμιλτον. Ο 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής ήταν ο πιο γρήγορος απ' όλους στο 3ο κομμάτι του grand prix, ωστόσο το γεγονός πως δεν μπόρεσε να βρεθεί μπροστά από τον Ράσελ του στοίχισε την ευκαιρία να διεκδικήσει ακόμα και την καρό σημαία.
Ο Σαρλ Λεκλέρκ (που θα μπορούσε κάλλιστα, στο πρώτο μισό του αγώνα, να είναι χαρακτήρας από τραγωδία του Ευρυπίδη, και πιο συγκεκριμένα η Ιφιγένεια εν Αυλίδι, εκεί που θυσιάζεται...) ήρθε 4ος εκμεταλλευόμενος την εγκατάλειψη στο τέλος του Ράσελ, την στιγμή που ο Μαξ Φερστάπεν της κάκιστης σήμερα Ρεντ Μπουλ τρύπησε το ταβάνι της με την 5η θέση.
Γκασλί, Πιάστρι, Πέρεζ, Λόσον (υπόκλιση, το παιδί βαθμολογήθηκε με την- λίγο χειρότερη από σκουριασμένο τρακτέρ- Άλφα Τάουρι στον 3ο μόλις αγώνα του) και Μάγκνουσεν συμπλήρωσαν τη βαθμολογούμενη 10άδα ενός άκρως απολαυστικού grand prix, ακριβώς γιατί έλειπε ο τετράτροχος μπαμπούλας που λέγεται "Red Bull".
Φεράρι, λοιπόν. Με τον «σωστό» πιλότο, μιας και ο Κάρλος Σάινθ, παρά τα όσα ακούει (αδίκως...) από τους τιφόζι, κάνει σταθερά καλύτερες σεζόν από τον ομόσταβλό του.
Η Σκουντερία έδωσε το φιλί της ζωής σε (ακόμη) μία μονότονη χρονιά της Φόρμουλα 1, υπενθυμίζοντας σε όλους πως είναι κάτι το ξεχωριστό. Όχι, πια, η καλύτερη ομάδα, αλλά δεδομένα η πιο ιστορική.
Όπως και να το κάνουμε, είναι διαφορετικό, όταν χλιμιντρίζει ενθουσιασμένο το αλογάκι...
