Στο κόκπιτ της Renault F1 τότε, που σήμερα έχει μετεξελιχθεί στην Alpine F1 για την οποία οδηγεί στα 41 του χρόνια, ο Φερνάντο Αλόνσο κέρδισε στα ίσα τον Κίμι Ράικονεν το 2005 και τον Μίκαελ Σουμάχερ το 2006 για να κατακτήσει τα δύο του παγκόσμια πρωταθλήματα στη Formula 1.
Όμως, από τη μεταγραφή του στη McLaren το 2007 η καριέρα του οδηγού από το Οβιέδο μπήκε σε μια σειρά ατυχών επιλογών που τον άφησαν εμπρός σε δυσμενείς συνθήκες: η αθέτηση της υπόσχεσης της McLaren ότι θα είχε την προτεραιότητα έναντι του ρούκι, τότε, Λιούις Χάμιλτον, έφερε τη ρήξη με τον Ρον Ντένις, την απώλεια του τίτλου του 2007 και την αποχώρησή του από το Ουόκινγκ πριν κλείσει έναν χρόνο εκεί.
Βρήκε στέγη για δύο χρόνια στη μη ανταγωνιστική Renault, πριν υπογράψει για το 2010 στη Ferrari - η οποία ποτέ στην πενταετία που πέρασε στο Μαρανέλο δεν του χάρισε ένα αληθινά ανταγωνιστικό μονοθέσιο, ή έστω αρκετά ταχύ ώστε ο Αλόνσο να απομυζήσει από αυτό το παραπάνω που συνήθιζε ανέκαθεν για να γίνει ξανά πρωταθλητής.
Το 2014 η Ferrari έβαλε τον αγωνιστικό διευθυντή Μάρκο Ματιάτσι, που αποδείχθηκε απλά περαστικός, να προκαλέσει τεχνητή ρήξη με τον Ισπανό για να το οδηγήσει στην πόρτα της εξόδου.
Μετά από έναν πύρινο τσακωμό των δύο στο Μαρανέλο, το 2015 ο Αλόνσο υπέγραψε στη McLaren - αλλά η καθυστέρηση της Honda να κατασκευάσει έναν ανταγωνιστικό κινητήρα τον άφησε κομπάρσο του σπορ για τέσσερα χρόνια και τον οδήγησε στην αποχώρηση από το σπορ στο τέλος του 2017.
Ο Αλόνσο για τα επόμενα δύο χρόνια δοκίμαζε την τύχη του στις 24 Ώρες του LeMans, όπου πρόσθεσε το όνομά του στους νικητές του διάσημου αγώνα, αλλά και στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης και στο Ράλι Ντακάρ, με λιγότερη επιτυχία.
Ώσπου, το 2021 επέστρεψε στη F1, με την Alpine, και μετά από περίπου έξι GP προσαρμογής είναι και πάλι ο Αλόνσο του 2005-06 - και ίσως και καλύτερος, βάσει της εμπειρίας του.
«Είναι υπέροχος οδηγός, πρέπει να πω, με το ταλέντο του ο Αλόνσο θα μπορούσε να είχε πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα», τόνισε ο Γκέρχαρντ Μπέργκερ, οδηγός της Ferrari και της McLaren-Honda στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του '90.
Με αυτή την άποψη συμφωνεί και ο πρωταθλητής του 1997, Ζακ Βιλνέβ, λέγοντας πως ο Αλόνσο «είναι ασταμάτητος. Είναι σαν τον Μαξ (Φερστάπεν), ποτέ δεν παραδίδεται για τίποτα. Είναι τόσο παθιασμένος να αγωνίζεται και είναι μαχητής, δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια ποτέ. Είναι πάντα πεινασμένος για περισσότερα, κι αυτό είναι εντυπωσιακό».
Μιλώντας για τις επιλογές του Ισπανού μετά το πρώτο του ναυάγιο με τη McLaren, το 2007, ο Μπέργκερ συμπλήρωσε: «Από τότε και μετά έκλεισε κάπως την πόρτα, διότι αν βρισκόταν στη Mercedes θα είχε πάρει αυτά τα πέντε πρωταθλήματα. Κάθε φορά που μιλούσαμε, φαινόταν σαν να κουβαλούσε στους ώμους του αυτό το βάρος - μου έλεγε πως 'απλώς τα πράγματα ποτέ δεν εξελίσσονται όπως πρέπει».
