Ήρθε σε αυτόν τον κόσμο ως Τζέιμς Μπράιαν Χέλγουιγκ, αλλά ελάχιστοι πλην της οικογένειάς του, τον αποκαλούσαν έτσι. Επίσης, μάλλον κανένας δεν θα τον αναγνώριζε αν τον συναντούσε στον δρόμο, εάν τον πετύχαινε δίχως την… στολή εργασίας του, δηλαδή το στενό σορτσάκι, τα χαϊμαλιά στα χέρια και το χαρακτηριστικά βαμμένο πρόσωπό του. Τα συστατικά, δηλαδή, του Ultimate Warrior που από απόλυτο είδωλο των ρινγκ, κατάντησε μια φρικτή καρικατούρα του –κάποτε- ένδοξου παρελθόντος του.
Σε αυτόν η –τότε- WWF είδε το «next big thing». Τον παλαιστή που θα αποτελούσε τον τέλειο διάδοχο του Hulk Hogan στη συνείδηση του κόσμου και θα βοηθούσε το franchise να παραμείνει μια κερδοφόρα επιχείρηση. Ουσιαστικά η τελετή παράδοσης-παραλαβής συνέβη στο πλαίσιο του Wrestlemania VI, όταν οι δυο τους βρέθηκαν αντιμέτωποι σε ένα event που είχε διαφημιστεί όσο κανένα άλλο ως τότε. Όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί, ο Ultimate Warrior επικράτησε μετά από μια… επική μάχη και την Πρωταπριλιά του 1990 ο κόσμος της πάλης που είχε χωριστεί στη μέση για χάρη αυτής της κόντρας, υποκλίθηκε στον νέο βασιλιά.
Σε αυτόν η –τότε- WWF είδε το «next big thing». Τον παλαιστή που θα αποτελούσε τον τέλειο διάδοχο του Hulk Hogan στη συνείδηση του κόσμου και θα βοηθούσε το franchise να παραμείνει μια κερδοφόρα επιχείρηση. Ουσιαστικά η τελετή παράδοσης-παραλαβής συνέβη στο πλαίσιο του Wrestlemania VI, όταν οι δυο τους βρέθηκαν αντιμέτωποι σε ένα event που είχε διαφημιστεί όσο κανένα άλλο ως τότε. Όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί, ο Ultimate Warrior επικράτησε μετά από μια… επική μάχη και την Πρωταπριλιά του 1990 ο κόσμος της πάλης που είχε χωριστεί στη μέση για χάρη αυτής της κόντρας, υποκλίθηκε στον νέο βασιλιά.
Για να αντιληφθούμε, όμως, καλύτερα τον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο και να φτάσουμε στο 1970. Τότε, σε μια μικρή πόλη στην Ιντιάνα, ο 11χρονος Τζίμ, μεγαλύτερος από μια οικογένεια με 5 παιδιά που εγκαταλείφθηκαν από τον πατέρα τους, ήταν απλά ένας φοβισμένος και λιπόσαρκος νέος. Η γνωριμία που άλλαξε την ζωή του ήταν αυτή με το bodybuilding. Ο πιτσιρικάς αποδείχθηκε πολύ καλός σε αυτό και η θέλησή του σε συνδυασμό με την διάθεσή του να χρησιμοποιήσει κάθε γνωστή αναβολική ουσία για να χτίσει μύες, τον έκαναν να μετατραπεί σε… τέρας πριν καλά-καλά γίνει 18. Στα 21 χρόνια του κέρδισε και τον πρώτο του τίτλο, ενώ περίπου την ίδια εποχή τον προσέγγισαν άνθρωποι της πάλης, βλέποντας… κάτι σε αυτόν.
Το ημερολόγιο έγραφε 1985 και τότε έδωσε τους πρώτους αγώνες του χρησιμοποιώντας το όνομα Justice, το οποίο κράτησε μόλις για 1 χρόνο. Την επόμενη σεζόν βρέθηκε ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά, υπογράφοντας συμφωνία με την WCCW ως Dingo Warrior και μετέπειτα Blade Runner, πριν εμφανιστεί μπροστά του ο γκουρού του wrestling στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Βινς ΜακΜάχον με μια πρόταση που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί. Ένα συμβόλαιο με την WWF (μετέπειτα WWE) το πιο σημαντικό και κερδοφόρο franchise στις ΗΠΑ. Στο πλαίσιο του deal άλλαξε και το όνομά του, μιλώντας για πρώτη φορά μπροστά στην κάμερα σε ένα από το πιο μυθικά promo video που αργότερα θα γινόταν σήμα κατατεθέν για εκείνον: «Ι am not this warrior, or that warrior, I am the Ultimate Warrior»!
Αμέσως προκάλεσε αίσθηση στον χώρο που αναζητούσε φρέσκα πρόσωπα και νέους ήρωες, με τον Ultimate να ανταποκρίνεται απόλυτα στις απαιτήσεις. Κάθε προκαθορισμένη νίκη του, πάντως, συνοδευόταν από εκτόξευση όχι μόνο της δημοτικότητάς του, αλλά και της έπαρσής του. Όσο εκείνος χτυπιόταν με θρύλους όπως ο Rick Rude, ο Andre the Giant ή ο Honky Tonk Man τον οποίο νίκησε μέσα σε 27 δευτερόλεπτα (!) κατακτώντας την πρώτη ζώνη του, τόσο πλήθαιναν και οι φωνές συναδέλφων του που τον κατηγορούσαν ότι δεν σεβόταν τους πλέον στοιχειώδεις κανόνες, ενώ ξέφευγε συχνά και από το σενάριο. Χαρακτηριστικός ήταν ένας αγώνας του με τον Andre που όντας καταπονημένος είχε αποκτήσει ευαισθησία στη μέση. Μη υπακούοντας στις εντολές, ο Warrior τον χτύπησε ακριβώς εκεί, προκαλώντας την αντίδρασή του. Για μία σπάνια φορά, η γροθιά με την οποία απάντησε ο «γίγαντας» ήταν 100% κανονική, κάνοντας τον πρωταθλητή να δει αστεράκια!
Αντίστοιχες ιστορίες υπήρξαν πολλές στα περίπου 5 χρόνια που ο αυτοκράτορας παρέμενε στην κορυφή. Όσο, όμως, εκείνος πρόσφερε θέαμα στις μάχες του με τύπους σαν τον Randy Savage, τον Jake The Snake Roberts και τον Undertaker, δεν έβλεπαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Άλλωστε, όπως είχε συμβεί με τον Hogan, ο Warrior ήταν μια μηχανή που… έκοβε λεφτά για όλους και κανείς δεν ήθελε να δυσφημίσει το προϊόν του. Κι όλα αυτά ενώ κάπου εκεί καραδοκούσε ακόμη ο… Τζιμ ο οποίος παρά το χρήμα και την δόξα παρέμενε σοβαρά ανασφαλής και εγωιστής. «Ο Warrior πάλευε μόνο για τον Warrior» είχε πει ο George The Animal Steele και είχε απόλυτο δίκιο, όπως αποδεικνύει και ένα περιστατικό που είχε αποκαλύψει ο Bret The Hitman Hart.
Σύμφωνα με όσα γράφει στο βιβλίο του, ένα βράδυ μετά από κάποιον αγώνα, περίμενε καρτερικά τον Warrior ένα παιδί που ήταν ξεκάθαρο ότι αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό θέμα υγείας και ήταν ίσως η τελευταία επιθυμία του να συναντήσει τον ήρωά του, κάτι που δεν συνέβη ποτέ, εξαιτίας της ακατανόητης άρνησής του… «Ήταν φανερό ότι το παιδί δεν είχε πολύ χρόνο ζωής. Δεν είχε μαλλιά και ανέπνεε με τη βοήθεια σωλήνα. Ήταν βαμμένο στα χρώματα του Warrior και φορούσε ένα μπλουζάκι με το όνομα του. Τον περίμενε για ώρα μαζί με τους γονείς του. Τελικά ένας από τους υπεύθυνους πήγε στα αποδυτήρια και του ζήτησε να πάει στο παιδί. Του είπε ότι θα πάει σε λίγο αλλά τους έκανε να περιμένουν όλο το βράδυ. Τον σιχάθηκα» γράφει χαρακτηριστικά…
Η κατρακύλα άρχισε σχεδόν αμέσως μόλις ο Warrior άγγιξε την κορυφή. Ζήτησε αυξημένες αποδοχές για νέο συμβόλαιο και όταν τα «θέλω» του ικανοποιήθηκαν, επανήλθε με νέες, μεγαλύτερες απαιτήσεις. Ο ΜακΜάχον του έκανε τα χατίρια αντιμετωπίζοντάς τον όπως την «κότα με τα χρυσά αυγά», αλλά εκείνος συνέχισε να τον εκθέτει, με αποτέλεσμα να τεθεί εκτός αγώνων για περίπου 1 έτος. Επέστρεψε το 1992 αλλά μόνο για μερικούς μήνες, αφού ήρθε εκ νέου σε ρήξη με τους ανθρώπους της WWF που πλέον δέχονταν και πιέσεις για ελέγχους ντόπινγκ. Το σώμα του Warrior ήταν γεμάτο αναβολικά, γεγονός που τον έκανε κάθετο σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο τεστ. Σε συνδυασμό με τον τρόπο σκέψης του, δημιουργήθηκε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που ουσιαστικά έφερε το οριστικό τέλος της καριέρας του σε αυτό το επίπεδο.
Το επόμενο διάστημα ο απόλυτος πολεμιστής, ο απόλυτος βασιλιάς, μετατράπηκε σε απόλυτο παρία. Μέχρι το 1998 είχε δώσε μόλις μια χούφτα αγώνες, περιορισμένου βεληνεκούς και συνέχισε στο ίδιο αυτοκαταστροφικό μονοπάτι, αποτελώντας μια θλιβερή υπενθύμιση αυτού που κάποτε ήταν. Και όλα αυτά μέχρι το 2014 όταν και του δόθηκε (στα 54 πια) μια τελευταία ευκαιρία να εξωραΐσει κάπως την εικόνα του. Στις 5 Απριλίου ανακοινώθηκε η είσοδός του στο WWE Hall of Fame και την επόμενη μέρα εμφανίστηκε στη WrestleMania XXX. Γερασμένος και χωρίς το γνωστό βαμμένο πρόσωπό του, επιχείρησε να θυμίσει στο κοινό τον Ultimate Warrior που κάποτε είχε λατρέψει…
Αυτά έμελε να είναι και τα ύστατα λόγια σε δημόσιο χώρο για εκείνον που κάποια στιγμή στα αποδυτήρια διαμαρτυρήθηκε για αδιαθεσία, χωρίς πάντως να δώσει παραπάνω σημασία. Τρεις ημέρες αργότερα περπατούσε με την σύζυγό του, Ντάνα, στην Ιντιανάπολις όταν ο πόνος στο στήθος επανήλθε. Κατέρρευσε στη μέση του δρόμου και στο νοσοκομείο απλά οι γιατροί επιβεβαίωσαν τον θάνατό του λόγω καρδιοαγγειακού προβλήματος. Τον θάνατο του Τζέιμς Μπράιαν Χέλγουιγκ, βέβαια, αφού ο Ultimate Warrior είχε ήδη πεθάνει δεκαετίες νωρίτερα.
