Η πρώτη αγωνιστική εβδομάδα στους 32ους Ολυμπιακούς Αγώνες ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής, 30 Ιουλίου 2021. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος των αθλητών μας στην κυπριακή αποστολή έχει ολοκληρώσει τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις και κάποια παιδιά βρίσκονται στην Κύπρο. Απομένει η κούρσα μεταλλίων του Παύλου Κοντίδη στα Λέιζερ (1/8) και η παρουσία της Ελένης Αρτυματά στα 400μ. και του Μίλαν Τράικοβιτς στα 110μ. με εμπόδια στον στίβο (3/8), ενώ στο Τόκιο παραμένει και ο Μάριος Γεωργίου, καθώς είναι ο πρώτος επιλαχών στο μονόζυγο της ενόργανης γυμναστικής (3/8).
Στο Τόκιο βρισκόμαστε από τις 19 Ιουλίου 2021 και μπορούμε να σας παρουσιάσουμε κάποια στοιχεία από τη διοργάνωση των 32 ων Ολυμπιακών Αγώνων, συζητώντας και με συναδέλφους άλλων χωρών, με τους οποίους βρισκόμαστε είτε το Κέντρο Τύπου είτε στα γήπεδα. Αρχικά, κοινή διαπίστωση είναι πως αυτούς τους Αγώνες, εν μέσω πανδημίας, μόνο οι Ιάπωνες θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν. Η κουλτούρα τους, οι τεχνολογικές τους γνώσεις, η οξυδέρκειά τους, η τεχνογνωσία τους και πολλά άλλα από τα θετικά τους, φέρνει μέχρι στιγμής ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα, σε ό,τι αφορά πάνω από όλα την προστασία της υγείας όλων όσοι ταξίδεψαν στο Τόκιο για τους Ολυμπιακούς. Κάθε μέρα όλοι πρέπει να υποβληθούν σε έλεγχο για τον covid-19, δίνοντας σάλιο για εξέταση, ενώ υπάρχουν παντού αντισηπτικά και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, με υποχρεωτική τη χρήση μάσκας παντού.
Τεράστιο πρόβλημα οι διακινήσεις...
Ως συνήθως, εμείς οι δημοσιογράφοι ψάχνουμε να δούμε τι δεν πάει καλά, όχι για να ασκήσουμε κριτική, αλλά είναι στη φύση του επαγγέλματός μας αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι είναι οι μετακινήσεις, αφού οι αποστάσεις για κάποια γήπεδα είναι μακρινές.
Μπορεί σε απόλυτα χιλιόμετρα να φαίνεται μικρή η απόσταση, όμως, οι διαμορφωμένοι δρόμοι και η κίνηση την κάνουν τεράστια. Για παράδειγμα, από το Κέντρο Διακίνησης των δημοσιογράφων (MTM Media Transportation Mall) η απόσταση για το Ολυμπιακό Στάδιο είναι περίπου 6,5 χιλιόμετρα. Κι όμως, για να φτάσουμε εκεί κάνουμε περίπου 45 λεπτά.
Οι Ιάπωνες δεν έχουν δημιουργήσει τις λεγόμενες Ολυμπιακές Γραμμές, για να είναι εύκολη η πρόσβαση στα στάδια για τους αθλητές, τους δημοσιογράφους και τους επίσημους, με αποτέλεσμα να πέφτουμε όλοι στην κίνηση και να παίζουμε με τα δευτερόλεπτα.
Σε αυτό το κομμάτι, προσθέτουμε και το γεγονός πως για να πας σε οποιοδήποτε γήπεδο, πρέπει πρώτα να πας στο Κέντρο Διακίνησης, που βρίσκεται έξω από το τηλεοπτικό κέντρο (IBC, International Broadcasting Center). Το MPC (Main Press Center), το κέντρο του γραπτού τύπουδηλαδή, βρίσκεται στην πίσω πλευρά του IBC, όμως για να μεταφερθείς εκεί πρέπει να πάρεις λεωφορείο... Από το Κέντρο Διακίνησης φεύγουν όλα τα λεωφορεία για τα γήπεδα και τα ξενοδοχεία. Και όλα έχουν καθορισμένη ώρα αναχώρησης και άρα δεν μπορείς να καθυστερήσεις δευτερόλεπτο, ενώ σε κάποια γήπεδα ή ξενοδοχεία δεν είναι τόσο τακτική η αναχώρηση λεωφορείου. Με αυτό θέλω να τονίσω το πόσες ώρες «τρώμε» οι δημοσιογράφοι στις μετακινήσεις, στις στάσεις, στα λεωφορεία, χαμένος χρόνος που είναι υπερπολύτιμος για όλους μας...
Προκράτηση για να κάνεις τη δουλειά σου!
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, που είναι πρωτοφανές για Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι το λεγόμενο «booking», δηλαδή αν θέλεις να πας σε ένα γήπεδο θα πρέπει πρώτα να κάνεις προκράτηση!!! Απίστευτο! Από τη στιγμή δε που δεν επιτρέπεται η παρουσία των θεατών και όλο το γήπεδο είναι άδειο, υποχρεωνόμαστε να δηλώσουμε από πριν ότι θα είμαστε κάπου. Από την πρώτη ημέρα που άνοιξε το συγκεκριμένο σύστημα, οι διοργανωτές έδωσαν ευχέρεια στους δημοσιογράφους να κάνουν μέχρι και 10 κρατήσεις την ημέρα σε διαφορετικά αθλήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσουν όλα τα γήπεδα με κρατήσεις, αλλά όταν πηγαίναμε εκεί ήταν σχεδόν άδεια... Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε, αλλά δεν μου φαίνεται πρέπον για Ολυμπιακούς.
Όχι πως λειτουργεί άριστα, αφού στις εισόδους υπάρχουν κάποια παιδιά (εθελοντές) που σε ρωτούν να τους δείξεις το email που σου στάλθηκε ότι έγινε αποδεκτή η προκράτησή σου. Και σιγά μην καθίσουν όλοι στη γραμμή για να περιμένουν να βρουν το email και να το δείξουν. Οι περισσότεροι μπαίνουν στα γήπεδα, αποφεύγοντας τα παιδιά και καλά κάνουν. Μας τρώνε που μας τρώνε χρόνο στις μετακινήσεις, άλλη μία καθυστέρηση έξω και μετά υπάρχει ο απαραίτητος έλεγχος των αποσκευών για να μπούμε στο γήπεδο. Σε κάποια αθλήματα, ωστόσο, είναι απαραίτητο να πάρεις από τους υπεύθυνους στο Κέντρο Τύπου ειδικό εισιτήριο εισόδου, αφού θεωρούνται ως υψηλής ζήτησης. Για τον βραδινό στίβο, για το τένις, για τους τελικούς της ενόργανης γυμναστικής, για τους τελικούς σε καλαθόσφαιρα, πετοσφαίριση, χειροσφαίριση, για τις τελετές έναρξης και λήξης είναι απαραίτητο να προμηθευτής ειδικό εισιτήριο εισόδου, που δεν είναι πάντα διαθέσιμο.
Ευγενικότατα «ρομπότ»...
Το τρίτο από τα σημαντικά προβλήματα, είναι η συνεννόηση. Οι διοργανωτές έχουν επιστρατεύσει δεκάδες χιλιάδες εθελοντές παντού, σε καθετί που έχει σχέση με τη διοργάνωση, παντού, παντού. Τους έχουν πει 2-3 πράγματα ποιος είναι ο ρόλος τους και τα παιδιά τα ακολουθούν πιστά, μόνο που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί τους, αφού η πλειονότητά τους δεν μιλά γρι Αγγλικά. Ένα νεύμα του κεφαλιού ό,τι και να τους πεις.
Ούτε ευελιξία έχουν, ούτε πρωτοβουλία παίρνουν, ούτε κάνουν κάτι εκτός από αυτό που τους είπαν. Πας να κάνεις κάτι, και σου φωνάζουν μόνο «Νο, Νο» ή ένα «Σόρι» όταν δεν μπορούν να βοηθήσουν και άσχετα, αν το λεωφορείο σου μόλις έφυγε ή βλέπεις πως το χάνεις και αρκετά άλλα... Ευγενικότατοι μεν, φιλικοί, χαμογελαστοί, αλλά είναι σαν ρομπότ, που έχουν ενσωματωμένη εντολή και μόνο αυτήν εκτελούν, τίποτα άλλο.
Θέλουν να σε βοηθήσουν, αλλά δυστυχώς αδυνατούν στη συνεννόηση.
Παντού «No Smoking»...
Το τέταρτο πρόβλημα δεν αφορά πολλούς, αλλά μόνο τους καπνιστές (και δεν είναι λίγοι). Στο Τόκιο το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλους τους δρόμους, σε κάθε γήπεδο, στα ξενοδοχεία και γενικά είναι μία αντικαπνιστική διοργάνωση.
Αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν παραπονεθεί γι’ αυτό, αφού θα έπρεπε να υπάρχουν χώροι για καπνιστές, γιατί όπως είναι δικαίωμα κάποιου να μην καπνίζει, έχει το ίδιο δικαίωμα και ο καπνιστής να καπνίζει, φτάνει να μην ενοχλεί με τον καπνό του τους μη καπνιστές. Δεν θα αναλύσω περισσότερο αυτό το θέμα, αφού δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα για τους νέους μας.
Τελειώνω τον σε γενικές γραμμές πρώτο απολογισμό από το «Τόκιο 2020», με την έλλειψη καλάθων στην πόλη και σε κάθε γειτονιά. Απίστευτο κι αυτό. Κρατάς ένα μπουκάλι, θέλεις να το πετάξεις και δεν μπορείς να το κάνεις, αφού δεν θα δεις πουθενά σκυβαλοδοχεία, έστω και για ανακυκλώσιμα υλικά ή ένα μικρό καλαθάκι κάπου. ΤΙΠΟΤΑ. Θα πρέπει να το κουβαλήσεις μαζί σου μέχρι να φτάσεις είτε στο ξενοδοχείο είτε στο γήπεδο είτε στο Κέντρο Τύπου.
Εν κατακλείδι, κάθε διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων έχει τα δικά της. Κάθε διοργανώτρια χώρα έχει τις μοναδικές «παραξενιές» της, με τις οποίες έμαθε να ζει. Απλώς, οι διαφορετικοί κόσμοι που ενώνονται σε αυτήν, ίσως να μην έχουν τις συνήθειές τους. Κι όλοι μας θα πρέπει να σεβόμαστε τη δικιά τους κουλτούρα και τον δικό τους τρόπο ζωής, αφού σε λίγες μέρες θα φύγουμε, ενώ αυτοί θα συνεχίσουν τη ζωή τους στην ίδια νοοτροπία...
ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΓΥΡΟΥ
(απεσταλμένος της ΕΑΚ)
