Όσοι αντιμετωπίζουν τους προπονητές ως μάγους ή θαυματοποιούς, η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι -κατά κανόνα- σύντομη και… ανώμαλη.
Σε μια ομάδα που δεν παίζει καλά ή δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ένας προπονητής μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχολογίας, των παικτών και της αγωνιστικής εικόνας, αλλά δεν μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο. Ομελέτα χωρίς αυγά δεν έφτιαξε ούτε ο πιο ευφάνταστος και δημιουργικός σεφ.
Διαχειριζόμενος ένα ρόστερ 31 παικτών, το ένα τέταρτο εκ των οποίων δεν έχει δηλωθεί στην Ευρώπη και ακόμη ένα τέταρτο αποδεικνύεται πως δεν λογίζεται ικανό να προσφέρει άμεσα λύσεις, ο Μανόλο Χιμένεθ επιχειρεί να βάλει (κάποια) τάξη σε μια λίγο-πολύ χαοτική κατάσταση.
Το αποτέλεσμα της προσπάθειας του είναι το αναμενόμενο. Ενίοτε το κατορθώνει, ενίοτε όχι. Μετά από 10 παιχνίδια στον πάγκο των «γαλαζοκιτρίνων» το ποσοστό νικών του είναι στο 50% (πέντε), από τα τέσσερα ντέρμπι με ομάδες της πρώτης εξάδας δεν πήρε ούτε ένα (0-2-2).
Το 0-0 με τον Απόλλωνα, το 1-2 κόντρα σε Πάφο και Άρη, το 2-2 με την Ομόνοια σε συνδυασμό με το 0-1 από την ΑΕΚ (επί Ζοζέ Ντομίνγκεζ) άφησαν τον ΑΠΟΕΛ δίχως νίκη στον α’ γύρο επί ομάδας του Top6. Ένα αρνητικό ρεκόρ, το οποίο επιδεινώνει το γεγονός πως καταγράφεται σε μια σεζόν που οι «γαλαζοκίτρινοι» αγωνίζονται ως πρωταθλητές.
Ένα ιστορικό ναδίρ.
