Τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη (και) στο ποδόσφαιρο γίνονται σε στιγμές ευφορίας. Και οι ιστορικά πρωτοφανείς επιτυχίες δημιουργούν, νομοτελειακά, κλίμα ευφορίας.
Η κατάκτηση του πρώτου τροπαίου (κύπελλο) και η συνεπαγόμενη παρθενική συμμετοχή στις διοργανώσεις της UEFA μετέτρεψαν την Πάφο σε μεθυσμένη πολιτεία.
Η έκβαση της σεζόν δεν (πρέπει να) καθαγιάζει τα πάντα, δεν (πρέπει να) «σβήνει» λάθη και παραλείψεις που παρ’ ολίγον να κοστίσουν ακριβά.
Αντί επιχειρήματος ένα απλό (ρητορικό) ερώτημα: ο δικαιωμένος και εδραιωμένος πλέον Χουάν Κάρλος Καρθέδο θα ευρισκόταν σήμερα στη θέση του, αν οι «γαλάζιοι» είχαν ηττηθεί από την Ομόνοια κι είχαν μείνει δίχως τρόπαιο και ευρωπαϊκό εισιτήριο;
Ο Ισπανός ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα στην αποστολή του από την απώλεια -σε πολύ πρώιμο στάδιο της σεζόν- δύο «πυρηνικών όπλων» του για το δημιουργικό-εκτελεστικό κομμάτι: του Άλεφ Μάνγκα (λόγω τιμωρίας) και του Ματέους Νταβό (λόγω τραυματισμού).
Τα κενά καλύφθηκαν με την έλευση τον Ιανουάριο των Ζαζά και Άντονι Κοντρέρας, οι οποίοι ωστόσο έπρεπε να προσαρμοστούν και να αφομοιωθούν εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων.
Η δυστοκία που συνόδευσε την Πάφο σε όλη σχεδόν τη σεζόν ήταν απότοκη αυτών των καταστάσεων, τις οποίες ο Καρθέδο θα έχει δεδομένα κατά νου στο σχεδιασμό της νέας περιόδου.
Ο θρίαμβος της 18ης Μαΐου του επέτρεψε (όχι απλώς να σώσει, αλλά) να κερδίσει μια παρτίδα που φαινόταν χαμένη, ωστόσο ουδεμία εγγύηση υπάρχει πως αυτό θα επαναληφθεί.
Τουναντίον είναι πιο σώφρον να γίνουν τα δέοντα, ώστε να αποφευχθούν τέτοιες κακοτοπιές. Θα είναι και η πιο πειστική απόδειξη ότι τα μηνύματα αποκωδικοποιούνται σωστά και πως τα παθήματα γίνονται μαθήματα.
