Με μέσο όρο ένα βαθμό ανά αγωνιστική, με την απόσταση από την έκτη θέση (-7) σχεδόν διπλάσια από την αντίστοιχη από τη 12η (+4), με παθητικό (24 γκολ) διπλάσιο από το ενεργητικό (12 γκολ), ο λεμεσιανός σύλλογος δεν μπορεί να προσβλέπει σε κάτι άλλο από μάχη για την παραμονή.
Είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα, με την οποία οι «γαλαζοκίτρινοι» οφείλουν να συμβιβαστούν και να εξοικειωθούν τάχιστα, προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα (βλέπε υποβιβασμό). Ο ρεαλισμός, στα όρια της κυνικότητας, είναι ο πολυτιμότερος σύμμαχος που μπορούν να έχουν για το β’ γύρο.
Η σταθερά απογοητευτική εικόνα της ομάδας, παρά την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας, αποτελεί την κύρια πηγή προβληματισμού και ανησυχίας. Με ό,τι έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής η ΑΕΛ, δεν υπάρχουν πολλοί να στοιχηματίσουν ότι στις επόμενες 13 αγωνιστικές θα συλλέξει περισσότερους βαθμούς απ’ ό,τι στις πρώτες 13.
Εν τη απουσία κλασικού γκολτζή και μεσοεπιθετικών που να «βλέπουν» δίχτυα, οι «γαλαζοκίτρινοι» οφείλουν άμεσα να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στην ανασταλτική λειτουργία τους και να επιδείξουν στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου την ευστοχία στις επιλογές που τους έλειψε το καλοκαίρι.
Ούτε το μεν ούτε το δε είναι ανέφικτα. Αλλά και το μεν και το δε λέγονται (και γράφονται) ευκολότερα απ’ ό,τι γίνονται…
