Όταν μένεις με άδεια χέρια μετά από την καλύτερη εμφάνισή σου στη σεζόν, το πράγμα μιλά από μόνο του.
- «Η καλύτερη εμφάνισή μας, αλλά ξανά με άδεια χέρια...»
- Στιγμιότυπα: Η δύσκολη νίκη της Πάφου επί της ΑΕΛ
Η (προερχόμενη από δύο νίκες) ΑΕΛ υπέκυψε με 2-1 στην (προερχόμενη από δύο ήττες) Πάφο, μολονότι ουδείς θεατής της αναμέτρησης αποκόμισε την αίσθηση πως οι «γαλάζιοι» ήταν η καλύτερη, ποιοτικότερη ή πιο φορμαρισμένη ομάδα.
Γιατί; Ο Τόνι Κόσκελα αρκέστηκε να δηλώσει πως «πρέπει να σεβαστούμε το αποτέλεσμα», αλλά αυτό το 1-2 δεν ήταν σίγουρα προϊόν τύχης -το μοναδικό τυχερό τέρμα στο παιχνίδι ήταν αυτό του Γερολέμου.
Οι «γαλαζοκίτρινοι» έμειναν με άδεια χέρια, γιατί η ανασταλτική λειτουργία της επέτρεψε στον αντίπαλο να φτάσει σε δύο γκολ με σχετικά λιγοστές τελικές και γιατί σπατάλησε ελαφρά τη καρδία όσες ευκαιρίες η ίδια δημιούργησε ή βρήκε στο παιχνίδι.
Γιατί η συνολική ποιότητα του ρόστερ δεν είναι για πρώτη εξάδα, γιατί μία ή δύο απώλειες φτάνουν (και περισσεύουν) να την καταστήσουν ευάλωτη απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, γιατί μέσα στο γήπεδο -και δη όταν το πράγμα στραβώνει- δεν υπάρχει ο ηγέτης που θα ταρακουνήσει, θα εμψυχώσει και θα παρασύρει τους υπόλοιπους.
Αυτές οι διαπιστωμένες και αναντίρρητες αδυναμίες του ρόστερ, όπως αυτό στελεχώθηκε το περασμένο καλοκαίρι, αποτελούν μεν ελαφρυντικό, αλλά όχι απαλλακτικό για τον Κόσκελα, ο οποίος επίσης χρήζει βελτίωσης -ιδίως στη διαχείριση ενός αγώνα.
