Μολονότι δεν δέχτηκε γκολ από στημένη μπάλα ή κεφαλιά, ο Άρης δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε την Ομόνοια (2-2) ούτε τον Απόλλωνα (0-1).
Κόντρα στους «κυανολεύκους» ο πρωταθλητής γνώρισε την πρώτη του εντός συνόρων ήττα για τη νέα σεζόν και συμπλήρωσε τέσσερα παιχνίδια άνευ νίκης (0-2-2) σε όλες τις διοργανώσεις.
Η «ελαφρά ταξιαρχία» παραμένει μια ομάδα που στη μέρα της μπορεί να σκορπίσει τρόμο, το ανησυχητικό ωστόσο είναι ότι -ανεξαρτήτως στελέχωσης, φόρμας και απόδοσης- μπορεί να δεχτεί γκολ. Εντός ή εκτός έδρας, πριν ή μετά από δικό του γκολ, μέσα από το παιχνίδι ή μέσω στατικής φάσης, ο Άρης είναι ευάλωτος ανασταλτικά.
Η έλλειψη ενός στόπερ με έφεση στις εναέριες μονομαχίες έχει επισημανθεί ήδη, ωστόσο δεν είναι η μόνη παράμετρος που επηρεάζει την απόδοση και τα αποτελέσματα.
Σε σύγκριση με την περασμένη περίοδο, η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι έχει απολέσει τη δυνατότητα αιφνιδιασμού των αντιπάλων, έχει μετατραπεί από διώκτης σε διωκόμενος, έχει να διαχειριστεί την Ευρώπη (και το εξ αυτής συνεπαγόμενο ροτέισον), ενώ ταυτόχρονα αισθάνεται πλέον την πίεση να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις και προσδοκίες.
Είναι μια επίπονη μεν, αναπόφευκτη δε διαδικασία ωρίμανσης τόσο του συνόλου όσο και του προπονητή, οι οποίοι κινούνται σε αχαρτογράφητα ύδατα. Και παιχνίδι με το παιχνίδι συνειδητοποιούν την αλήθεια της λαϊκής θυμοσοφίας «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες»…
